Op de valreep van de vakantie beginnen we met een nieuwe rubriek die onregelmatig zal verschijnen; kortverhaal.

Schakel naar onderstaand lees meer... en krijg het kortverhaal Bilderdijkstraat onder ogen.

Een half uur na onze binnenkomst zei opa met een triomfantelijke blik: ha, ha ik heb alles opgenomen. En dan haalde hij de bandrecorder onder zijn stoel vandaan en zette demonstratief het apparaat uit. Tijdens het terugspoelen verdween de rest van de familie naar de achterkamer zodat alleen mijn broertje en ik overbleven. Wij moesten luisteren. En alles trok weer voorbij in die Rotterdamse bovenwoning. Opa met een testje of de microfoon het goed doet: een, twee ik zit er niet mee. Oma die nog iets roept vanuit de keuken van daar moet je een keer mee ophouden. De bel. Het gestommel op de trap. De ontvangst in het kleine halletje. Onze stemmen die de kamer binnenstormen: dag opa, waar is oom Ruud? Mijn vader die informeert naar de gezondheid. De zachte stem van mijn moeder met op de achtergrond ons gebrul om mijn oom die nog thuis woonde uit zijn roes te halen. Alles staat er op, zelfs het getik van de bovenburen en de zingende voetbalsupporters die op weg zijn naar het Kasteel van Sparta. Soms hoorde je op deze manier of het goed ging op school als oma nou maar niet zo hard rinkelde met de kopjes. Maar bovenal hoorde je het onrustig zitten van opa, het geroer in zijn koffiekop en het zenuwachtige geroffel op de leuning. Nog steeds zie ik zijn pretogen als we het weer een half uur hadden volgehouden. Na ha, ha ik heb alles opgenomen en de doffe klik als de bandrecorder wordt stopgezet kregen mijn broertje en ik plaatjes van vogels en vissen. Toen we onze collectie compleet hadden weigerden we nog langer mee te doen aan de act met de bandrecorder.